Jak to jest być lekarką nieheteronormatywną? Zachęcamy do przeczytania wywiadu z założycielką grupy „lekarki niehetero„.
Hej 🙂 Nazywam się Natalia Ogłaza i jestem założycielką grupy “Lekarki niehetero :)”. Do naszej grupy zapraszamy wszystkie osoby żeńskie, które identyfikują się z każdą inną orientacją poza heteroseksualną. Natomiast jeśli chodzi o człon “lekarki” tutaj zostałam przegłosowana większością grupy i zobligowana tym samym do sprawdzania PWZ… Niestety studentki medycyny muszą poczekać do końca studiów i uzyskania tego zacnego dokumentu. Z zawodów medycznych jest to bezpieczna przestrzeń przeznaczona typowo dla lekarek (weryfikowana PWZ). Każdą “Lekarkę niehetero 🙂” zapraszam serdecznie!
Skąd pomysł na założenie grupy lekarki niehetero?
Koleżanka niehetero lekarka marudziła mi, że zna mało takich lekarek, jest sama i nie może nikogo poznać, a chciałaby się zakochać. Ja nie lubię narzekania, wolę odpowiadać na problemy działaniem i stąd powstała taka grupa.
Czy uważasz, że lekarki lesbijki są widoczne, czy raczej żyją w ukryciu?
Myślę, że w moim i starszych pokoleniach jeszcze wiele lekarek nie mówi o tym otwarcie. Sama poznałam pierwszą otwarcie nieheteroseksualną studentkę medycyny dopiero na Erasmusie w Hiszpanii. Polska ma do odrobienia jeszcze wiele lekcji z akceptacji, tolerancji, ale też po prostu przechodzenia do porządku dziennego z rzeczami, o których dawniej się tyle nie mówiło. Rozciąga się to też na środowisko szpitalne, zawodowe.
Do czego może prowadzić brak widoczności lekarek niehetero?
Brak widoczności medyczek niehetero to duży problem na polu matrymonialnym! Wielu niehetero dziewczynom zdarzyło się zauroczyć w heteroseksualnej dziewczynie, w nadziei, że może też jest niehetero. Stety niestety nikt nie ma na czole napisane “lesbijka”, a tęczowe motywy noszą też często osoby wspierające.
Czy kiedykolwiek czułaś potrzebę ukrywania swojej orientacji seksualnej w pracy?
Tak, czułam. Nie chciałam być tematem plotek, czy w ogóle jakimkolwiek tematem. Bałam się dyskryminacji i gorszego traktowania. Szczególnie na początku kariery, kiedy życie rezydenta często zależy od starszych lekarzy, wolałam się z tym nie afiszować. Do tej pory w rozmowach w pracy unikam ujawniania płci osób z którymi się spotykam. Używam asekuracyjnie bardziej ogólnych określeń. Myślę, że jest to dość powszechna praktyka.
Czy napotkałaś w swojej karierze medycznej wyzwania ze względu na swoją orientację seksualną?
Nie napotkałam szczególnych wyzwań, ale też nie mówię otwarcie jakiej jestem orientacji w miejscach pracy. Jeśli ktoś by zapytał to powiedziałabym, ale jeszcze nikt nie zapytał 🙂
Czy są specjalne potrzeby zdrowotne, które według ciebie są specyficzne dla społeczności LGBTQ+ i które często są pomijane w tradycyjnej medycynie?
Będę mówić o kobietach. Na pewno niezbyt powszechne jest stosowanie antykoncepcji przez lesbijki i byłoby super gdyby powstały jakieś nowoczesne metody barierowe. Jednocześnie zapadalność na nowotwory głowy i szyi wśród młodych osób rośnie, które też są spowodowane przez wirusa HPV, a nie ma do nich screeningu (cytologii) jaki jest dla raków szyjki macicy. Dlatego jestem ogromną propagatorką szczepienia na HPV.
Dowiedz się więcej o szczepieniach przeciwko HPV: artykuł 1, artykuł 2
Trwają też rozmowy na temat zwiększenia liczby anonimowych punktów darmowego badania chorób przenoszonych drogą płciową i krwiopochodną. Aby było to tak proste i dostępne, żeby nikt nie miał oporów/wymówek przed poproszeniem o badania kogoś poznanego na Tinderze. Ma to za zadanie zwiększenie bezpieczeństwa seksualnego, minimalizacje ryzykownych zachowań, co ma przełożenie na zdrowie i komfort nas wszystkich. Cieszę się, że już na studiach uczono mnie, że nie ma „grup ryzyka” dla chorób przenoszonych drogą płciową, istnieją natomiast ryzykowne zachowania seksualne.
Jakie kroki, Twoim zdaniem, powinny podjąć placówki medyczne, aby stworzyć bardziej inkluzywne środowisko dla pacjentów oraz pracowników z mniejszości seksualnych?
Trwają prace nad szkoleniami z języka inkluzywnego dla personelu medycznego. Sama dostałam dwie niezależne propozycje prowadzenia takich szkoleń i oczywiście, jeśli dojdą one do skutku to zapraszam placówki medyczne. Mam jednak nadzieję, że lekarze i lekarki nie będą zmuszani do ich udziału, a przynajmniej część osób będzie chciała brać w nich udział. W moim słowniku przymus nigdy nie jest najlepszą drogą.
Myślę, że najlepszym krokiem byłaby jak zwykle otwartość i uprzejmość: niezakładanie z góry, że każda osoba jest danej płci, albo chce mieć dzieci, albo potrzebuje antykoncepcji chroniącej przed ciążą. Jeśli mamy cień wątpliwości jak się do kogoś zwracać, jakich zaimków użyć, to wystarczy zapytać i bez zbędnych komentarzy przejść z tym do porządku dziennego.
Czy odczuwasz różnicę w traktowaniu pacjentów LGBTQ+ przez personel medyczny?
Sama nie mam takich doświadczeń jako pacjentka, ale słucham uważnie osób ze społeczności LGBTQ+. Wiem, że największy problem mają osoby transpłciowe. Poza zagadnieniami merytorycznymi, które często są nowe i stanowią wyzwanie dla personelu medycznego, moim zdaniem wystarczy otwartość i nieprzenoszenie swoich przekonań na pacjenta/pacjentkę.
Czy medycy i medyczki powinni wspierać pride month?
Może to zabrzmi kontrowersyjnie, ale uważam, że NIE. Chciałabym, żyć w takim świecie, gdzie jak najmniej jesteśmy do czegoś zmuszani, zobligowani, gdzie coś “wypada” albo “powinno się”. Jeśli dorosły człowiek coś robi, chciałabym, żeby robił to z chęci, wynikającej ze swojej woli i swoich przekonań. Jeśli ktoś czuje potrzebę wspierania pride month to zapraszam serdecznie 🙂 Chyba najprostszym sposobem jest uczestnictwo i propagowanie marszów równości, dla bardziej zaawansowanych zawsze mile widziane jest wsparcie wolontaryjne lub finansowe. Wszystkich medyków i medyczki zachęcam jednak do tolerancji i otwartości na co dzień.
Serdecznie zapraszamy lekarki niehetero do dołączenia do grupy fejsbukowej! Kochajcie, umawiajcie się i bądźcie sobą!
Podobał Ci się ten artykuł? Teraz możesz postawić nam kawę!
Wesprzyj nas klikając poniżej:
